Το Αδιέξοδο της Χώρας

Μας ενώνει το πείσμα για την αλλαγή της θλιβερής εικόνας της χώρας μας, εικόνας μιας χρεοκοπημένης και αποτυχημένης χώρας, που σέρνεται τυφλά από οργανωμένες ομάδες συμφερόντων και ζει κάτω από ένα καθεστώς φαυλότητας, ευνοιοκρατίας και ανισότητας. Δεν ανεχόμαστε την κοινωνική αδικία, τη διάχυτη βία, την οικονομική καθίζηση, τη λειψή παιδεία, τον περιθωριοποιημένο πολιτισμό, το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, το μίσος, την έλλειψη ελπίδας, την ισοπέδωση προς τα κάτω.

Μας ενώνει η απογοήτευση για την διαφθορά και την ανυποληψία των πολιτικών μας θεσμών. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που ξέρουμε. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που οραματίστηκαν οι αγωνιστές που με τεράστιες θυσίες έστησαν το ελληνικό κράτος το 1821 ή αυτή που θεμελίωσαν τα ελληνικά Συντάγματα μετά από σκληρούς αγώνες το 1864, το 1911, το 1927, το 1975. Δεν είναι αυτή η προοδευτική, ανοικτή και ισχυρή Ελλάδα που οραματίζονται σήμερα οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες.

Η οικονομική κρίση μας απειλεί με ανασφάλεια, ανεργία, φτώχεια ή ακόμα και απόλυτη ανέχεια. Η αυθαιρεσία και ο εκφοβισμός έχουν γίνει καθημερινή εμπειρία. Τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η προστασία των αδυνάτων συνεχίζει να είναι ανεπαρκής. Η ελπίδα για ανάπτυξη είναι ακόμα μακρινό όνειρο. Και όμως, η Ελλάδα μπορεί να βγει από την κρίση δικαιότερη, ισχυρότερη, και πλουσιότερη. Η ευκαιρία γι’ αυτό υπάρχει στην ενωμένη Ευρώπη. Τι μας εμποδίζει όμως να την προλάβουμε;

Το πρόβλημα εστιάζεται στο σύστημα που έστησαν και διαχειρίζονται τα πελατειακά κόμματα. Ο ελληνικός λαός διψάει για αλλαγή, για νέες ιδέες, νέα πρόσωπα, νέες μεθόδους. Τα πελατειακά κόμματα αντιστέκονται. Έχουν εν πολλοίς εκφυλιστεί σε μηχανισμούς διαχείρισης ενός διεφθαρμένου συστήματος. Τα κόμματα αυτά δεν απέτυχαν λόγω αφηρημάδας ή οκνηρίας και είναι άστοχη η προτροπή πολλών ότι πρέπει δήθεν «να σοβαρευτούν», καθώς εν τέλει πέτυχαν απόλυτα στους διαχρονικούς τους στόχους: έστησαν μηχανισμούς και έδρασαν με απόλυτη σοβαρότητα, μεθοδικότητα και αξιοθαύμαστη επιμέλεια για την διαιώνιση του πελατειακού συστήματος και τον έλεγχο της διοίκησης και του κράτους εις βάρος των συμφερόντων των πολλών. Στους στόχους τους διέπρεψαν. Γι αυτό χρεοκόπησε η χώρα.

Η κρίση φανέρωσε επίσης τις αδυναμίες στην αρχιτεκτονική του ευρώ, αλλά και τους θεσμούς της Ενωμένης Ευρώπης, που αντί να βοηθήσει στην μείωση των εμπορικών ελλειμμάτων μεταξύ των χωρών της περιφέρειας και κέντρου προκάλεσε την επιδείνωσή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι και άλλες χώρες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν προβλήματα παραπλήσια με τα δικά μας.

Παρόλαυτα τα προβλήματα της Ελλάδας είναι πολύ πιο έντονα. Στην Ελλάδα τα πελατειακά κόμματα χρησιμοποίησαν τις αδυναμίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για εκλογικό όφελος και εις βάρος της κοινωνίας και της χώρας. Τα πελατειακά κόμματα χρησιμοποίησαν το φθηνό χρήμα του δανεισμού που έφερε το ευρώ, προκειμένου να εδραιώσουν και διαιωνίσουν την εξουσία τους. Ευνόησαν ομάδες, συντεχνίες και επιχειρηματικά συμφέροντα με αντάλλαγμα την στήριξή τους. Δεν προχώρησαν σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα άνοιγαν την οικονομία, θα βελτίωναν την ανταγωνιστικότητα και θα έφερναν την ανάπτυξη, θα άλλαζαν την κοινωνία μας, όπως είχαν δεσμευθεί στον ελληνικό λαό και στους εταίρους μας στην Ευρωζώνη. Με το ξέσπασμα της κρίσης έφεραν την πατρίδα μας στην χειρότερη θέση των κρατών της Ευρωζώνης.

Τα τριάντα τελευταία χρόνια η χώρα δανείστηκε και ξόδεψε τεράστια ποσά έχοντας γιγαντώσει το εμπορικό έλλειμμα και έχοντας αποκτήσει τις χειρότερες επιδόσεις στην Ευρώπη σε θέματα διαφθοράς και εμπιστοσύνης στους θεσμούς, σε θέματα διάδοσης νέων τεχνολογιών, έχοντας επιδεινώσει δραματικά την ποιότητα της εκπαίδευσης, την ποιότητα απονομής της δικαιοσύνης, της αστυνόμευσης, της υγείας και του κράτους δικαίου.

Πανηγυρική επιβεβαίωση της ανικανότητάς τους για αποτελεσματική διακυβέρνηση, της αδιαφορίας για αποδοτική διαχείριση του δημοσίου χρήματος και της αδυναμίας τους για τον πιο στοιχειώδη οικονομικό προγραμματισμό είναι ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν χρέη τουλάχιστον διακοσίων τριάντα εκατομμυρίων ευρώ σε ιδιωτικές τράπεζες, ποσά που είναι πολλαπλάσια των ετήσιων εσόδων τους από την κρατική χρηματοδότηση. Τα κόμματα αυτά ανήκουν πλέον στους ιδιώτες δανειστές τους. Πρόσφατα, το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να κρατήσει κρυφή την ανεξάρτητη έκθεση για τα οικονομικά του, τα δε λοιπά κόμματα δεν έχουν μπει καν στον κόπο έστω και για τη διενέργεια ελέγχου. Θεωρούν ότι δεν οφείλουν την παραμικρή λογοδοσία στους φορολογούμενους.

Τα πελατειακά κόμματα μετά το ξέσπασμα της κρίσης – και παρά την κρίση – προχώρησαν σε δημοσιονομική προσαρμογή που φόρτωσε με τεράστιες θυσίες μισθωτούς, συνταξιούχους και συνεπείς φορολογουμένους, τιμωρώντας τους με άδικη και υπέρμετρη αύξηση των φόρων. Η δημοσιονομική προσαρμογή συντελέστηκε με άδικο τρόπο, καθώς η κατανομή των βαρών δεν έπληξε αναλογικά τους μέχρι και σήμερα ευνοημένους του πελατειακού συστήματος. Ακόμα χειρότερα, τα πελατειακά κόμματα αντιστάθηκαν στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που θα συνέβαλαν στην ανάπτυξη και θα αξιοποιούσαν την επώδυνη εσωτερική υποτίμηση με αύξηση της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Μοναδικό τους μέλημα αποδείχτηκε η διατήρηση της συντεχνιακής κατανομής των βαρών μέσω οριζόντιων μέτρων.

Τα πελατειακά κόμματα δεν μπορούν να εμπνεύσουν πλέον την παραμικρή ελπίδα. Το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της πολιτικής ζωής καλλιεργήθηκαν στους κόλπους τους δεν είναι αποτέλεσμα της τύχης ή μεμονωμένα περιστατικά. Ως δομές, εσωτερική οργάνωση και λειτουργία ευνοούν την ανάπτυξη αυτών των φαινομένων. Δεν είναι τυχαίο ότι ιδιαίτερα αξιόλογα πρόσωπα, που βρέθηκαν στα κόμματα αυτά, δεν τα άλλαξαν. Η συλλογική τους κουλτούρα παραμένει η ίδια: λαϊκισμός, παροχολογία, σειρά πελατειακών εκδουλεύσεων, κυνική ανοχή στην παρανομία. Σημαντικές προσωπικότητες απέτυχαν να τα ανανεώσουν από μέσα. Για τους ίδιους λόγους θα αποτύχουν να εξυγιάνουν τα κόμματα αυτά και οι ειλικρινείς αλλά καταδικασμένες προσπάθειες διακεκριμένων πολιτών, που είδαν πρόσφατα τα φώτα της δημοσιότητας.

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι τα κόμματα αυτά, τέσσερα περίπου έτη μετά τη χρεοκοπία της χώρας, δεν φρόντισαν για τον παραμικρό εθνικό σχεδιασμό εξόδου από την κρίση. Παρέδωσαν όλες τις πρωτοβουλίες στην τρόικα, ώστε να μπορούν να την κατηγορούν για όλα τα δυσάρεστα μέτρα. Από το Μνημόνιο επέλεξαν να εφαρμόσουν μόνο τα δημοσιονομικά μέτρα και αυτά σε βάρος των πολλών, χωρίς να πλήξουν τον συντεχνιακό πυρήνα του πολιτικού συστήματος.

Η κρίση χρέους δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της χώρας μας. Η πολιτική μας ζωή μέχρι σήμερα ανήκει σε ένα πελατειακό τόξο που με νύχια και με δόντια κρατά στη ζωή ένα χρεοκοπημένο και εν τέλει ολιγαρχικό σύστημα. Διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, ισχυρές συντεχνίες και ευνοούμενες κοινωνικές ομάδες στηρίζουν το οικοδόμημα αυτό, προσπορίζοντας προνόμια στους εαυτούς τους και σε όσους έχουν πρόσβαση στους κυβερνώντες. Κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος -ακόμα και αυτά που έχουν συγγενή προβλήματα με εμάς- δεν έχει τέτοιας έκτασης διαφθορά και ευνοιοκρατία.

Εμείς λέμε, δεν θα τους περάσει.

Σήμερα τα δύο κόμματα της κυβέρνησης λένε στην κοινωνία ότι δεν έχει επιλογή: «Ή εμείς ή το χάος, συνεχίστε να μας στηρίζετε, γατί οι άλλοι είναι πολύ χειρότεροι από εμάς». Σε αυτό τους βοηθούν η αδυναμία των κομμάτων της αντιπολίτευσης να προσφέρουν στον τόπο προοπτική. Τα νεοπαγή λαϊκιστικά κόμματα που παρήγαγε η κρίση δεν συνιστούν τίποτε άλλο παρά τα θραύσματα του καταρρέοντος κομματικού συστήματος – νέες κατασκευές με παλαιά υλικά. Και όπως γνωρίζουμε κανένας δεν έχτισε γερό σπίτι με υλικά κατεδαφίσεως.

Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα χρησιμοποιούν εξίσου χρεοκοπημένες συνταγές. Μέσα από έναν ακραίο λαϊκισμό υπόσχονται την επαναφορά και την διατήρηση του μεταπολιτευτικού μοντέλου «ανάπτυξης». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κέρδισαν με ψεύτικες υποσχέσεις και αδίστακτο λαϊκισμό κάποιους από τους πιο απελπισμένους συμπολίτες μας. Με τον οικονομικό αναλφαβητισμό τους και την αντιδραστική τους διάθεση έναντι κάθε προσπάθειας μεταρρύθμισης θέλουν ουσιαστικά να εμποδίσουν την διάσωση της Ελλάδας ακόμη κι αν τελικά βγάλουν την χώρα μας από το Ευρώ, ίσως και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τόσο τα λεγόμενα «αριστερά» κόμματα όσο και τα «δεξιά» είναι προσκολλημένα στη γλώσσα του πελατειακού λαϊκισμού και μοιράζουν απίθανες υποσχέσεις επιστροφής σε μια ευημερία δίχως θυσίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά τονίζει την ολιγαρχική και άδικη δομή της οικονομίας μας. Παρόλαυτα, δεν προτείνει οτιδήποτε ουσιαστικά διαφορετικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικά η αριστερά έχουν σοβαρές ευθύνες για την κατάσταση της χώρας γιατί ήταν και παραμένουν υποστηρικτές ανεύθυνων συνδικαλιστικών και συντεχνιακών πρακτικών που κράτησαν την οικονομία μας κλειστή, εμπόδισαν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια και προώθησαν κάθε συντεχνιακή απαίτηση ή εκβιασμό εις βάρος των πολλών. Με την πρακτική τους αυτή καταρράκωσαν και έφεραν σε ανυποληψία ακόμη και την έννοια του συνδικαλισμού.

Σήμερα η λαϊκιστική αριστερά αναδεικνύεται στην πράξη ο καλύτερος σύμμαχος των πελατειακών συμφερόντων. Αντιστέκεται συλλήβδην σε κάθε αλλαγή, δεν απαιτεί την παραμικρή προσπάθεια εξορθολογισμού και απορρίπτει κάθε λύση. Με τον τρόπο αυτό διευκολύνει την κυβέρνηση στην λήψη άδικων οριζόντιων δημοσιονομικών μέτρων έναντι άλλων, κάθετων και δικαιότερων επιλογών, που να επιμερίζουν τα βάρη.

Με το να αρνείται κάθε αλλαγή σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να θέτει εμπόδια στην ανάκαμψη της οικονομίας και να αδιαφορεί για το ότι η πολιτική του στάση διαιωνίζει στην πραγματικότητα τα δημοσιονομικά ελλείμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά καταδικάζει τη χώρα μας να μην γίνει ποτέ ανταγωνιστική. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκαθαρίζει αν θα στηρίξει τις σημερινές ευρωπαϊκές συμφωνίες για το ευρώ ή εάν θα αποχωρήσει μονομερώς από τα δημοσιονομικά σύμφωνα. Όμως οποιαδήποτε μονομερής ανατροπή των συμφωνηθέντων θα διακινδυνεύσει την παρουσία της χώρας στο ευρώ. Μια τέτοια πολιτική θα αφήσει τη χώρα χωρίς διεθνή στηρίγματα, με χειρότερη φτώχεια, με τεράστιες ανισότητες και σε διαρκή οικονομική καχεξία. Η απομόνωσή μας από το ΝΑΤΟ, που ο ΣΥΡΙΖΑ ανοικτά επιδιώκει, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στα εθνικά θέματα.

Η υπαρξιακών διαστάσεων κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας αποτυπώνεται και στην άνοδο του πολιτικού εξτρεμισμού και στη γενικευμένη δυσπιστία έναντι της πολιτικής. Μέσα σε ένα πολιτικό αδιέξοδο γενικευμένης αντιθεσμικής συμπεριφοράς, οπαδικής αντιπαράθεσης και αμοραλιστικού κομματισμού το ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής κερδίζει επιρροή εκμεταλλευόμενη την αγανάκτηση του κόσμου και τον ήδη υπάρχοντα εθνικιστικό λαϊκισμό αριστεράς και δεξιάς. Έμμεσα υποστηριζόμενη από ανεύθυνους ψηφοθηρικούς υπολογισμούς των κομμάτων, έχει δηλητηριάσει την κοινωνία μας. Η Χρυσή Αυγή θέλει να επαναφέρει τον διχασμό, να ανατρέψει το δημοκρατικό πολίτευμα και να κτίσει μια Ελλάδα- στρατώνα, κρυμμένη πίσω από έναν αδιαπέραστο τοίχο άγνοιας και μίσους. Οι ισχυρές ενδείξεις εγκληματικών ενεργειών από τα στελέχη της επιβεβαιώνουν τους χειρότερους φόβους της ελληνικής κοινωνίας.

Και όμως, δεν ήταν καθόλου αναγκαίο να φτάσουμε σε αυτό το θλιβερό πολιτικό τοπίο. Είμαστε μια χώρα που εδώ και τριάντα χρόνια ανήκει στον στενό πυρήνα των προηγμένων και ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Η ιδιότητά μας αυτή δεν μας δόθηκε τυχαία. Η χώρα μας έχει περήφανη ιστορία γρήγορης ανάπτυξης αλλά και πρωτοπόρων δημοκρατικών και φιλελεύθερων θεσμών, που σήμερα αμφισβητούνται και υποσκάπτονται ανοιχτά από ισχυρές πολιτικές δυνάμεις και συμφέροντα, τόσο στα δεξιά όσο και τα αριστερά του πολιτικού φάσματος.

Εμείς, αντίθετα, είμαστε περήφανοι για την κοινοβουλευτική μας ιστορία, για το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν το καθολικό δικαίωμα ψήφου τον δέκατο ένατο αιώνα. Παρά τις ατέλειές της είμαστε περήφανοι για τους δημοκρατικούς θεσμούς της Μεταπολίτευσης, που εγγυήθηκαν την σταθερότητα και την ομαλή εναλλαγή της εξουσίας ακόμα και μέσα στο σκοτάδι της χρεοκοπίας του 2010. Είμαστε περήφανοι για την συνταγματική μας παράδοση και για την δημοκρατική και φιλελεύθερη πολιτική και κοινωνική σκέψη και το παράδειγμα θάρρους του Ρήγα Φεραίου, του Ανωνύμου του Έλληνος, του Αλέξανδρου Σβώλου, του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, του Αριστόβουλου Μάνεση, του Ηλία Ηλιού, του Σάκη Καράγιωργα και τόσων άλλων παλιών και νέων. Είμαστε περήφανοι που η Ελλάδα έγινε το δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1981, πολύ πριν από άλλες χώρες με παραπλήσιο ή και καλύτερο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης με εμάς.

Η κρίση της χώρας μας προκλήθηκε από ανθρώπους σε υψηλά επίπεδα ευθύνης που δεν είχαν και δεν απέκτησαν ποτέ δεξιότητες ανάλογες των καθηκόντων που άσκησαν και των ευθυνών που ανέλαβαν. Έχοντας χάσει την ηθική τους πυξίδα πολλοί από αυτούς επέτρεψαν στην διαφθορά να γιγαντωθεί. Η παλιά πολιτική τάξη απέτυχε. Σήμερα έχει γαντζωθεί στην εξουσία και κρατάει τα προνόμιά της με κάθε τρόπο. Θέλει να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη, μόνο αν μαζί επιβιώσει το πελατειακό κράτος που έστησε μεθοδικά.

Εμείς λέμε, δεν θα τους περάσει. Ως εδώ. Έχουμε διανύσει πολύ δρόμο για να απαρνηθούμε τώρα το ποιοι είμαστε.

Σταθεροί στις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, μπορούμε να φανούμε και σήμερα άξιοι των δημοκρατικών παραδόσεων της χώρας. Στο χέρι μας είναι να πάρουμε πίσω τη χώρα μας από τις ολιγαρχίες, τις συντεχνίες και τα ισχυρά οργανωμένα συμφέροντα, που ακόμα και σήμερα απολαμβάνουν σκανδαλώδη οφέλη εις βάρος των πολλών.

Πιστεύουμε στο όραμα μιας καλύτερης Ελλάδας.